درآمد

امامت،در بیان دین،جانشینی پیامبر(ص)است و در امور دینی و دنیوی،پاسداری دین و رهبری امت است؛از این رو،می توان   امامت تداوم نبوت را در دوران خاتمیت نامید.در فرهنگ شیعه،امامت و رهبری انسان ها چه در بعد معنوی و الهی و چه در بعد اجتماعی،عالی ترین درجه و مقامی است که خداوند به انسانی واگذار می کند و مدالی که به این نام بر سینه ی کسی می چسباند، عالی ترین مدال ها ست.

بدیهی است فردی که پس از پیامبر (ص)بر مسند او می نشیند و زمام هدایت مردم را به سمت سعادت به دست می گیرد،باید ویژگی ها و شروط خاصی داشته با شد؛او ضمن دارا بودن مقام عصمت و عهده داری منصب امامت از سوی خدا باید داناتر و عالم تر از همه باشد؛یعنی برخوردار از علم الهی و آگاهی به تمتم معارف و احکام شریعت.

پیشوایان معصوم(ع)به دلیل جایگاهی که از سوی خداوند عهده دار آن اند، داناترین و عالم ترین افراد به حقایق دینی اند؛از این رو ،علم آنان،ویژگی اساسی و منحصر به فردی تلقی می شود.به دلیل وجود برخی پرسش ها درباب بی کرانگی علم امام و برخورداری ایشان از علم غیب و شناخت مرزها و همچنین علل استفاده یا عدم استفاده از آن،نکاتی به اختصار بیان می کنیم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: